Złap błąd
Dla kogo? Dla dzieci z przedszkola
Dla dzieci, które mają kłopoty z wymienianiem liczebników w odpowiedniej kolejności
Kluczowe pojęcia:
- Liczenie: kolejność liczebników
Oczekiwania programowe
Dzieci będą:
- głośno liczyć
Materiały dla grupy
- ewentualnie pacynka
O matematyce
Liczebniki za każdym razem muszą być wypowiadane w tej samej kolejności (zasada stałego porządku). Jest jeden, potem dwa, następnie trzy itd. Kolejność liczebników jest umowna, dlatego tej sekwencji trzeba nauczyć się na pamięć. Na początku dzieci zapamiętują liczebniki do około 10. Jednak nauka liczenia nie ogranicza się tylko do zapamiętania słów. Dziecko zaczyna zauważać pewne zasady tworzenia nazw liczb. Te zasady będzie poznawało dalej w szkole, na przykład: dwadzieścia trzy, bo mamy dwadzieścia i jeszcze trzy. Uczą się, że dziesięć jest podstawą do tworzenia nazw większych liczb. Szczególnie trudne w języku polskim są zasady tworzenia nazw liczb drugiej dziesiątki. Są one bowiem inne niż liczb od 20. Nie mówimy dziesięć jeden (jak dwadzieścia jeden), tylko jedenaście. Piętnaście powinno być dziesięć pięć (jak czterdzieści pięć). W językach wschodnioazjatyckich nie ma takich zawiłości z liczebnikami drugiej dziesiątki.
W języku polskim struktura oparta na dziesięciu zaczyna się od liczebników trzeciej dziesiątki. Nazwa każdej dziesiątki nawiązuje do nazw liczebników pierwszej dziesiątki. Mamy trzy i trzydzieści, siedem i siedemdziesiąt, czy dziewięć i dziewięćdziesiąt. Do części związanej z dziesiątkami dodajemy jedności - od 1 do 9. Na przykład: czterdzieści i trzy, czyli czterdzieści trzy. Dlatego tak ważne jest zautomatyzowanie liczenia do 10, a potem uczenie się wzorca tworzenia kolejnych nazw liczebników.
Aktywności, które służą rozwijaniu rozumienia zasady stałego porządku:
-
wyliczanki, wiersze, piosenki, rymowanki, opowiadania z liczbami (wybieraj takie, w których liczba występuje w aspekcie kardynalnym);
-
głośne wspólne, rytmiczne liczenie i wskazywanie obiektów;
-
wskazywanie liczonych obiektów dużym ruchem, który angażuje całe ramię lub mniejszym, ale zawsze w regularnym rytmie z każdym wypowiadanym liczebnikiem;
-
inne ruchy w czasie liczenia: marsz, klaskanie, tupanie
W zadaniu dzieci wyłapują błąd jaki popełnił dorosły w liczeniu i wyjaśniają na czym ten błąd polegał
Praca nad zadaniem forma: cala grupa
- Powiedz dzieciom, że będziesz liczyła - czasami dobrze, a czasami będziesz popełniała błędy. Zadaniem dzieci jest „złapanie błędów“. Muszą uważnie słuchać i reagować, kiedy zauważą, że źle liczysz.
- Jeśli popełnisz błąd, dzieci mają dać znać, że go zauważyły, a następnie wyjaśnić, dlaczego źle policzyłaś i policzyć dobrze.
- Zacznij od poprawnego liczenia od 1 do 5.
- Popełniaj następujące błędy licząc werbalnie:
- pomijaj liczby (np. 1, 2, 3, 5);
- powtarzaj liczby (np. 1, 2, 3, 4, 4, 5 lub 1, 2, 3, 1, 2, 3);
- używaj innych słów niż liczebniki (np. 1, 2, kasztan, 3, 4, zielony, 6)
- podawaj liczebniki w złej kolejności (np. 1, 2, 3, 5, 4).
Modyfikacje
- Użyj pacynki, na przykład Tuptusia, który będzie liczył. Przedstaw dzieciom Tuptusia i powiedz, że nie potrafi liczyć. Czy dzieci nauczą go liczenia? Poproś aby uważnie słuchały Tuptusia. Zacznij od poprawnego policzenia od 1 do 5. W kolejnych próbach liczenia popełniaj błędy. Jeśli dzieci zauważą błąd mają powiedzieć, dlaczego Tuptuś źle policzył i policzyć dobrze. Tuptuś popełnia różne błędy w liczeniu werbalnym - pomija lub powtarza liczby, używa innych niż liczebniki słów do liczenia, podaje liczebniki w złej kolejności.
- Zacznij od liczenia od 1 do 5 i stopniowo rozszerzaj sekwencję.
- Pamiętaj, żeby zaczynać liczenie od „jeden“ a nie od „raz“.
Ocena
Obserwuj dzieci, żeby ustalić jak dobrze:
- znają kolejność liczebników.
A website created in the WebWave website builder