Z której strony krzesła?

    Pierwsze doświadczenia z orientacją w przestrzeni nauczyciel(ka) organizuje w najbliższej przestrzeni dzieci, po której poruszają się, którą opisują. Działając z rzeczywistymi przedmiotami, ustanawiają relacje przestrzenne: blisko, daleko, w, z, nad, pod, przed, obok, wewnątrz, na zewnątrz, pomiędzy itp. Potem wyprowadzają i nazywają kierunki od siebie, następnie od drugiej osoby (która najpierw usytuowana jest tyłem do dziecka, potem przodem i bokiem), od przedmiotu, na kartce papieru, na rysunku. Ważne jest, aby na początku do zadań stosować przedmioty z wyraźnie zaznaczonym przodem i tyłem. Do takich przedmiotów należy krzesło, telewizor, szafa. Szczególnie jest to istotne wtedy, gdy dziecko uczy się używać określeń: przed, za oraz lewa - prawa.

    Bardzo trudne jest wyprowadzanie kierunków w przestrzeni od przedmiotu. Wynika to z tego, że jedne przedmioty mają wyraźnie zaznaczony przód i tył (na przykład krzesło), a inne nie mają (na przykład piłka). Jeżeli przedmiot ma wyraźnie zaznaczony przód i tył, to lewa i prawa strona jest stała, bez względu na to, jak umiejscowieni jesteśmy w stosunku do tego przedmiotu. Jeżeli przedmiot nie ma wyraźnie zaznaczonego przodu i tyłu, to w danej chwili przekładamy schemat własnego ciała na przedmiot - moja prawa strona i prawa strona przedmiotu.

    Dzieci uczą się posługiwać wyrażeniami przyimkowymi: na, nad, pod, w. Umieszczają jeden przedmiot na innym przedmiocie, nad nim, pod nim, w nim. To podstawowe umiejętności związane z orientacją w przestrzeni. Ich zrozumienie jest potrzebne dziecku nie tylko w codziennych czynnościach, ale też na przykład w uczeniu się czytania formuł matematycznych, czy posługiwaniu się pojęciami geometrycznymi, w analizowaniu i kodowaniu danych, na przykład na wykresach czy w tabelach.

W zadaniu dzieci kładą woreczek przed, za, z prawej/lewej strony krzesła.