Liczenie w marszu

    Liczebniki za każdym razem muszą być wypowiadane w tej samej kolejności (zasada stałego porządku). Jest jeden, potem dwa, następnie trzy itd. Kolejność liczebników jest umowna, dlatego tej sekwencji trzeba nauczyć się na pamięć. Na początku dzieci zapamiętują liczebniki do około 10. Jednak nauka liczenia nie ogranicza się tylko do zapamiętania słów. Dziecko zaczyna zauważać pewne zasady tworzenia nazw liczb. Te zasady będzie poznawało dalej w szkole, na przykład: dwadzieścia trzy, bo mamy dwadzieścia i jeszcze trzy. Uczą się, że dziesięć jest podstawą do tworzenia nazw większych liczb. Szczególnie trudne w języku polskim są zasady tworzenia nazw liczb drugiej dziesiątki. Są one bowiem inne niż liczb od 20. Nie mówimy dziesięć jeden (jak dwadzieścia jeden), tylko jedenaście. Piętnaście powinno być dziesięć pięć (jak czterdzieści pięć). W językach wschodnioazjatyckich nie ma takich zawiłości z liczebnikami drugiej dziesiątki.

    W języku polskim struktura oparta na dziesięciu zaczyna się od liczebników trzeciej dziesiątki. Nazwa każdej dziesiątki nawiązuje do nazw liczebników pierwszej dziesiątki. Mamy trzy i trzydzieści, siedem i siedemdziesiąt, czy dziewięć i dziewięćdziesiąt. Do części związanej z dziesiątkami dodajemy jedności - od 1 do 9. Na przykład: czterdzieści i trzy, czyli czterdzieści trzy. Dlatego tak ważne jest zautomatyzowanie liczenia do 10, a potem uczenie się wzorca tworzenia kolejnych nazw liczebników.

Aktywności, które służą rozwijaniu rozumienia zasady stałego porządku:

• wyliczanki, wiersze, piosenki, rymowanki, opowiadania z liczbami (wybieraj takie, w których liczba występuje w aspekcie kardynalnym);

• głośne wspólne, rytmiczne liczenie i wskazywanie obiektów;

• wskazywanie liczonych obiektów dużym ruchem, który angażuje całe ramię lub mniejszym, ale zawsze w regularnym rytmie z każdym wypowiadanym liczebnikiem;

• inne ruchy w czasie liczenia: marsz, klaskanie, tupanie

    W zadaniu dzieci liczą przy wykonywaniu różnych rytmicznych czynności.